Yıl 1273, Mevlana artık iyice hastalanmıştır. Eşi başında ağlamaklıdır; "Ey alemin nuru, ey ademin canı! Bizi bırakıp nereye gideceksin? Mevlana yattığı yerden cevap verir; "Niçin? Niçin? Biz ne Firavun ne de Nemrut'uz, bizim toprak alemiyle ne işimiz var, bize bu toprak aleminde huzur ve karar nasıl olur? Ben insanlara faydam dokunur diye dünya zindanında kalmışım; Yoksa hapishane nerede ben nerede? Kimin malını çalmışım? Yakında Allah'ın sevgili dostunun, Hz. Muhammed'in yanına döneceğimiz umulur."
Bunun üstüne Mevlana ardında kalanlara şu güzel vasiyeti bırakır:
Ben size, gizli ve aleni, Allah'tan korkmanızı,
Az yemenizi,
az uyumanızı,
az söylemenizi,
günahlardan çekinmenizi,
oruç tutmaya ve namaz kılmaya devam etmenizi,
daima şehvetten kaçınmanızı,halkın eziyet ve cefasına dayanmanızı,avam ve sefihlerle düşüp kalkmaktan uzak durmanızı,
kerem sahibi olan salih kimselerle beraber olmanızı vasiyet ederim...
İnsanların hayırlısı insanlera faydası dokunandır. Sözün hayırlısı da az ve öz olanıdır. Hamd yalnız ve tek olan ALLAH'a mahsustur. Tevhid ehline selam olsun.
